Je ziet het goed: wel 100 theekopjes.
In een boom.
Van de zomer woonde ik een prachtig evenement bij op een heel bijzondere plek. Vol verwachting struinde ik op de vroege ochtend door het landschap dat bij de locatie hoorde.
Ik ontdekte de ene verrassing na de andere. Een auto bedekt met nep-gras half in een sloot geparkeerd, keurig naast een paar strandstoelen. Een spinnenweb zo groot dat je erin kon klimmen. Maar er was er één die me bleef bezighouden.
Die theekopjes-boom…hoe bedenk je dat en daarna… hoe doe je dat?
Zoiets vind ik fascinerend en helaas ben ik niet achter het verhaal gekomen dat bij dit idee hoort. Maar het zette me meteen, met een ruime glimlach, aan het denken:
Waren de theekopjes aan vernieuwing toe en was een boom de beste optie om geen afval te veroorzaken? Was de kerstsfeer nog niet verdwenen toen het boomplant-dag werd? Zijn de kopjes erin gehangen toen de boom nog klein was en zijn er toen elk jaar een paar kopjes bijgehangen? Is er een megaladder bij deze opzet betrokken geraakt om de kopjes schoon te houden? Bedenk effe dat die boom wel 10 meter hoog was en de kopjes ook nog schoon waren.
Geen idee.
Dat heb je soms ook bij collega’s. Dat je je afvraagt…hoe komen ze op dit idee en hoe hebben ze het daarna voor elkaar gekregen. Ze vertellen er altijd heel trots over, geen probleem hoor.
Maar ergens…wil je ook zelf de bedenker zijn van een briljante vinding. Ergens wil je je collega’s betrekken bij een dijk van een idee en om dan samen te ontdekken hoe je het waar maakt.
Dat is toch het mooie van leiderschap: dat je een idee hebt en het voor elkaar krijgt. Dat je bij elke nieuwe uitdaging de oplossing vindt om het neer te zetten zoals je dat voor je zag.
En laten we eerlijk wezen…uitdagingen genoeg in het dagelijks leven van de gemiddelde leidinggevende. Dus als je dan even geen creativiteit hebt is dat lastig. En als je dan geen team om je heen hebt die jouw bijzondere ideeën mee kan vormgeven is dat ook wel een dingetje. En als je onderweg ergens twijfelt, hoe ga je daar dan mee om?
In mijn praktijk zie ik leidinggevenden die regelmatig tegen deze vragen aanlopen en de twijfel benoemen als hun vervelendste probleem. Die zien een bergje standvastige anderen, waardoor ze zich afvragen hoe zij het allemaal doen en of ze de enige zijn die twijfelen.
Ze denken dat het bespreken van twijfel een teken van zwakte is. Daarom zoeken ze mij op. We ontdekken vervolgens samen dat twijfelen juist heel belangrijk is. Sterker nog, ik zie steeds weer dat twijfel juist een essentiële eigenschap is voor goede leidinggevenden! Maar dat voelt voor mijn klanten nog wel een beetje als een taboe.
Daarom gooi ik het maar eens open. Twijfel is een perfecte basis voor reflectie. Twijfel zorgt dat je blijft open staan voor je omgeving. Twijfel maakt dat je hele nieuwe perspectieven durft op te zoeken. Dat je anderen gaat bevragen over hoe zij iets doen. Het brengt contact en je leert ervan. Samen wordt je sterker.
Dus laten we afspreken dat je met twijfel eenvoudigweg aan de slag gaat. Dat kan op veel manieren.
Eén daarvan is dat je je twijfel toch gewoon eens met je collega’s bespreekt. Een ander is dat je een coach betrekt bij je zoektocht. (Je bent welkom!)
Weer een andere kan er toe leiden dat je op een zonnige zomerochtend een evenement bijwoont.
Waar theekopjes aan bomen groeien.
En hoe dat zo kwam is dus eigenlijk helemaal niet belangrijk, dat het me aan het denken zette wel.
(PS wil je de boom zelf gaan bekijken, ga dan vooral eens langs bij het Bomencentrum Nederland in Baarn. Daar is nog veel meer te ontdekken!)
