Ik weet eigenlijk niet meer hoe laat het was, of wat voor weer het was. Maar ik zie nog heel levendig de kamer voor me, met die kleine witte tafel waar we ‘even’ wat moesten overleggen. Mijn directeur had me gevraagd of ik twee minuten had en tuurlijk had ik die. Nou ja…eigenlijk niet, maar toen geloofde ik nog dat je geen nee tegen je leidinggevende kon zeggen. Het zijn toch drukke en verstandige mensen.
Als hij, ondanks het wekelijkse werkoverleg, even die extra tijd nodig had, dan moest er wel iets aan de hand zijn dat niet kon wachten. Dus daar zat ik. Nog net een schrijfblok van mijn bureau gegrist en de secretaresse gevraagd mijn volgende afspraak even in te seinen over deze vertraging.
Bleek hij over een zieke medewerker te willen spreken. Die waar we het eerder die week ook over gehad hadden. Een uiterst betrokken, loyale en fijne collega uit mijn team, die al een paar weken thuis zat na een tragische gebeurtenis.
Mijn leidinggevende vertelde me dat het tijd werd, dat ik hem steviger ging aanpakken. De letterlijke woorden waren: hij heeft ‘gewoon een schop onder zijn k… nodig en ik was veel te aardig voor hem’. Dus dat moest anders.
Eh….
Dit had ik niet goed gehoord. Ik vroeg hem wat er veranderd was na ons gesprek eerder die week. En toen volgde dat ‘dit allemaal veel te lang duurde, dat het veel te veel geld kostte en hij veel last had van zijn afwezigheid’.
Jaaa, toen voelde ik de boosheid wel naar boven borrelen. Deze collega, stond al jarenlang voor iedereen klaar. Deed nooit lastig over extra klussen, was zelden ziek, liet nooit iemand alleen. Het schuldgevoel van deze collega over zijn afwezigheid bij ons, was zo ongeveer tastbaar in elk gesprek.
‘Als jij wil dat een dergelijk gesprek gaat plaatsvinden, dan zul je zelf dat gesprek moeten voeren. En als je dat gesprek inderdaad gaat voeren, dan ben ik met de eerstvolgende gelegenheid vertrokken naar een andere werkgever want dit is niet het leiderschap waar ik achter sta’. Het kwam uit mijn kleine teen.
Ik weet nog dat ik daarna terugliep uit dat onderonsje en heel zeker wist, dat mijn loopbaan hier wel afgelopen was. Ik was verbaasd én trots over mijn standvastige houding en dankte mijn ‘boosheid’ die me had laten zien dat ik heel goed wist waar ik voor stond. Blijkbaar zijn directeuren toch niet allemaal verstandig en integer.
In dit korte gesprek, werd me heel duidelijk dat ik niet op die manier met ‘mijn’ mensen omging en dat ik voor een dergelijk iemand ook niet zou kunnen werken. Geen seconde twijfel, ik reageerde direct en stelde mijn respect voor deze directeur behoorlijk bij.
Wat een ander zou zien als een moeilijk dilemma, was voor mij in emotie in 2 seconden duidelijk. Terwijl ik ook best lang twijfelen over andere dilemma’s en ik van sommige vragen zelfs wakker kan liggen. Hoe dan ook…
Deze directeur heeft me toen iets heel belangrijks over mezelf geleerd. Namelijk dat mijn emotie me helpt. De emotie komt uit mijn kernwaarden en die zijn dus een belangrijk kompas in alle vragen die langskomen. En hoe harder ze betreden worden, hoe sneller ik handel en hoe duidelijker ik ben over mijn visie. Een inzicht dat ik nooit vergeten ben.
Maar er zit nog meer aan vast. Iets dat ik pas veel later ontdekte. Hij heeft het gesprek met mijn collega namelijk nooit gevoerd en hij is er bij mij ook nooit meer op terug gekomen.
Daardoor ben ik in dat korte gesprek gaan geloven dat hij een slechte leider was en hij mij iets wilde laten doen, dat hij zelf niet durfde. Uit angst voor gezichtsverlies is hij er niet meer op terug willen komen.
Maar dat hoeft natuurlijk niet zo te zijn. Dat ik dat niet weet, is (nog steeds) een misser van mij. Want wat heeft mijn reactie met hem gedaan? Door het verhaal dat ik ben gaan geloven, heb ik hem dat nooit gevraagd. Ik was te trots op mezelf om het anders te gaan bekijken. Ik zal dus nooit weten wat het met hem heeft gedaan.
Ik deel dit met jullie, omdat ik wil laten zien dat het ophalen van momenten waarop je trots op jezelf was, heel veel waarde oplevert voor je eigen ontwikkeling. Maar ook dat het niet helpt als je de ene overtuiging uitwisselt voor de andere. Je tunnelvisie blijft, alleen heb je dat niet meteen door….
Als iemand mij destijds ‘gespiegeld’ had over mijn reactie, had ik nog beter kunnen reageren. Had ik gezien dat ik last had van tunnelvisie door een wel heel sterke overtuigingen over ‘goed’ en ‘slecht’ leiderschap. Wellicht had ik dan nog een mooi contact gehad met deze directeur, die ook gewoon een mens bleek te zijn.
Op welke reacties ben jij trots geweest en wat ben jij toen gaan geloven? Heb jij ook wel eens van deze inzicht-gevende momenten en wie spiegelt jou?
📩astrid@astoja.nl als je er verder over na wil denken.
